Globalnie i Lokalnie

Ariowie-Słowianie i Bliski Wschód po II Potopie Huna w Starym Testamencie o.5

08/12/2017

2033 Wyświetlenia

0 Komentarze

40 minut czytania

Ariowie-Słowianie i Bliski Wschód po II Potopie Huna w Starym Testamencie o.5

Obszary zamieszkałe przez Ariów-Słowian w Europie Środkowo-Wschodniej najmniej ucierpiały od kataklizmów, które przez tysiąclecia nawiedziły Ziemię.

Huna 300

Ariowie-Słowianie i Bliski Wschód po II Potopie Huna w Starym Testamencie o.5

Odcinek o.5 został znowelizowany i opublikowany jako o.5a

Ariowie-Słowianie po II Potopie

Po II Potopie, który miał miejsce 10,3 tys. lat temu, to jest 8300 lat pne. Ariowie-Słowianie odbudowali strukturę i organizację Ariów od Iranu po Indie i od Europy Środkowej i Południowej po Azję Środkową, z centrum w Iranie, w Ziemi Ariów.

Wiele społeczności Ariów-Słowianin w Europie jak i tożsamych z nimi w Iranie i Indiach przetrwało wszystkie wcześniejsze kataklizmy jakie nawiedziły ziemię. Ariowie-Słowianie w Europie stanowili ludność genetycznie i językowo tożsamą z Ariami-Słowianami Indoscytami w Azji Środkowej oraz Południowej od Iranu po Indie.

Iran od tysięcy lat był zamieszkały przez Ariów. Za czasów księcia Ramy był kolebką Ariów, a po ostatnim potopie stał się centrum Ariów-Słowian w Eurazji. Dlatego Iran starożytny nazywał się Airyan (Ziemia Ariów), a starsza nazwa Iranu to Ariyaramna (Ziemia Ariów Ramy).

Rasa biała słowiano-aryjska wywodząca się z Hiperborei około 112 tys. lat temu migrowała na tereny obecnej Syberii i dalej do doliny Indusu (Saraswati), Europy i Kaukazu oraz Sumeru, Egiptu i Etiopii z utworzeniem wszystkich wymienionych cywilizacji.

Rasa czarna wywodząca się Afryki Środkowej migrowała do obszarów Afryki Północnej – Etiopii, Górnego Egiptu oraz Eurazji – doliny Indusu, Iranu, Kaukazu i Kazachstanu. Proces rozpoczął się około 53 do 55 tys. lat temu i trwał do około 3 tys. lat pne. W tym czasie utworzyło się wiele różnych typów lub ras z mnóstwem znanych haplogrup DNA.

Rasa czarna, która migrując z Afryki zasiedliła terytoria aryjskie w Azji i Europie była wypierana przez Słowiano-Aryjczyków do Afryki. Natomiast w Indiach Słowiano-Ariowie wypierali na wschód śniadych Nagów migrujących do północnych Indii oraz na południe czarnych Drawidów migrujących do środkowych Indii.

Migracja czarnych następowała szczególnie po każdym z potopów jakie nawiedziły ziemię. Po każdym potopie Słowianie wypierali sukcesywnie rasę czarną do Afryki, a w Indiach do Indonezji i Azji południowo-wschodniej, ale mutacje rasowe i genetyczne pozostały.

W trakcie odtwarzania struktur słowiano-aryjskich w Azji Środkowej doszło do wojny ze starożytnymi Chinami, rasą żółtą. Wojna ta zakończyła się zwycięstwem Słowian. W roku 5.508/9 pne doszło do zawarcia pokoju Słowian z Chinami. Wydarzenie to dało początek datowania nowej ery słowiańskiej, od tego czasu zaczęto liczyć nowy rok słowiański od Stworzenia Świata w Gwiezdnej Świątyni (SŚGŚ), tak nazwano wydarzenie związane ze zwycięstwem i zawarciem pokoju. Nazwę Gwiezdna Świątynia nosił rok wg słowiańskiego Kalendarza, w który został zawarty ten pokój.

Wojna słowiańsko-aryjska z rasą żółtą została opisana w Aweście Weda na 12-tu tysiącach skór wołowych. Zwycięstwo Słowian mad Chinami zostało odzwierciedlone na obrazie gdzie biały rycerz na rumaku razi kopią Smoka.

Co do Chin, jest faktem historycznym, że pierwsi Cesarze Chin byli białymi Aryjczykami, którzy przynieśli pismo do Chin. Później chińscy Cesarze dokonali trzech kompletnych zmian chińskiego alfabetu – w celu wyeliminowania i ukrycia wszystkich śladów Słowiano-Aryjskich runicznych skryptów. Połowa terytorium obecnych Chin stanowiła kiedyś Słowiano-Aryjskie prowincje. Chiński Wielki Mur został zbudowany przez Słowian w celu ochrony swoich terytoriów przed Chińczykami. Jeśli przestudiujemy budowę Wielkiego Muru to znajdziemy strzelnice zbudowane w ścianie po stronie Chin, czyli po stronie wroga, a nie odwrotnie.

Według kalendarza słowiańskiego dzień ten został określony Dniem Stworzenia (nowego) Świata (Pokoju) w Gwiezdnej Świątyni (SŚGŚ), który miał miejsce 5.508/9 lat pne, oraz 5.500 lat po Wielkim Ochłodzeniu, które miało miejsce 11.008/9 lat pne, data którego była początkiem poprzedniej ery słowiańskiej, czyli poprzedniego roku słowiańskiego. W zależności od przyjętego systemu liczenia czasu, w którym początek roku słowiańskiego przyjmuje się, w marcu lub we wrześniu, występują różnice jednego oficjalnego roku kalendarzowego.

Biorąc pod uwagę Biblię, to nie określa ona jednoznacznie czasów przed Abrahamem. Rok początku Świata Ludzi czy też zakończenia kształtowania „nowego porządku” przez boga został obliczony w Konstantynopolu, przez tamtejszych mędrców kościoła na podstawie odczytania Biblii i przypada na rok 5509 pne, datę wyznaczono w roku 353 ne. Nie podano czy ta data określa koniec „stwarzania świata” czy też czas w którym powstał „nowy porządek świata”.

Istnieją informacje, że sama “Awesta” została zniszczona przez Aleksandra Macedońskiego w wyniku podżegania przez „czarnych” egipsko-żydowskich kapłanów. Ponieważ Dzień Stworzenie Świata (Pokoju) w Gwiezdnej Świątyni rzutował negatywnie na datę “stworzenia świata” wogóle, jaką przyjęto pod ich dyktando w Biblii, dla zakłamanie historii świata i ludzkości.

Najstarszą aryjską prowincją Iranu był Elam leżący na południu dzisiejszego Iranu, nad Zatoką Perską w sąsiedztwie Sumeru. Dlatego Elam w czasach najnowszej prehistorii pełnił rolę centrum Ariów-Słowian w Eurazji. Drugim centrum Ariów-Słowian w Iranie była Parta. Elam i Parta z biegiem czasu, w wyniku migracji ludów ościennych do Iranu, pełniły rolę ostatnich bastionów cywilizacji aryjskiej jaka odbudowała się na terenie starożytnego Iranu po ostatnim potopie.

Elam zamieszkiwał lud Sarmatów należący do Ariów-Słowin indoscytyjskich. Według historii starożytnej, Elam jest najstarszą cywilizacją zamieszkałą na terenie Iranu, której rozkwit według historii oficjalnej przypada na okres czwartego tysiąclecia przed naszą erą. Historia i cywilizacja Elamu jest porównywalna z historią i cywilizacją sąsiadującego Sumeru. Stolicą była Suza, jej założenie ginie w mrokach oficjalnej historii. Lud elamicki byli to Ariowie-Słowianie, należeli od ludów starożytnego Iranu zwanego Airyan, czyli kraju Ariów – ludzi szlachetnych.

W wyniku ekspansji imperium semicko-akadyjskiego na Elam, około 1800 lat pne, król ludu Sarmatów z Elamu Lach/Lech (król, pan) Sarmata z Elamu wraz ze swoim ludem, z częścią Ariów-Słowian z Elamu i Party, wyemigrował na daleki północnozachodni kraniec dawnego Imperium Ramy, czyli do Ariów-Słowian północno-zachodnich. Osiedlił się na obszarze dzisiejszej Polski i założył nowe Imperium, Słowiańsko-Aryjską Lechię, Kraj Pana, Słowiańskie Królestwo Północy Sis. Centrum Ariów-Słowian z Elamu w Iranie zostało przeniesione nad Wisłę, w rejon Góry Ślęży, Łysej Góry, Wzgórza Lecha, Gniezna, Gdańska i Krakowa.

Obszary zamieszkałe przez Ariów-Słowian w Europie Środkowo-Wschodniej najmniej ucierpiały od kataklizmów, które przez tysiąclecia nawiedziły Ziemię. Król Lach Sarmata, Patriarcha Lechii-Polonii a obecnej Polski, około 1800 lat pne, przybył wraz ze swoim ludem z Elamu na tereny dzisiejszej Polski. Elam stanowił południowy obszar Iranu dawnej Arii, sąsiadujący ze starożytnym Sumerem. Lach Sarmata zyskał uznanie starszyzny rodów słowiańskich i na wiecu słowiańskim został wybrany na króla. Lud Sarmatów z Elamu był ludem białym pochodzenia aryjsko-słowiańskiego spokrewnionym genetycznie i językowo ze Słowianami z północy. Lach Sarmata skonsolidował 12 plemion słowiańskich, co dało podwaliny pod państwo Lechitów-Sarmatów. Wprowadził nowe prawo oparte na Dekalogu oraz szlachetne normy i zasady. Drugi Patriarcha Lechii, wnuk Lacha Sarmaty, Król Lech I Wielki rozszerzył terytorium Lechii, wywodzącej swą nazwę od jego imienia, stworzył wielkie Słowiańskie Królestwo Północy. Imperium Lechii obejmowało obszar od Renu po Okę i od Adriatyku po Kaukaz. Stolica Lechii była wówczas w Gnieźnie. Imperium Lechii było III Imperium Ariów po I i II Aryjskim Imperium Ramy. Polska, Polacy oraz inne narody Słowiańskie i kraje regionu, a którzy zapomnieli o swojej tożsamości, spełniają przepowiednie i znaki Narodu Wybranego opisane w Biblii, są dziećmi prawdziwego Izraela.

Lechia, jako państwo Słowian pod różnymi nazwami widnieje na starożytnych mapach greckich i rzymskich, oraz w opisach starożytnych historyków. Oczywiście dopiero od czasów gdy ci historycy żyli, natomiast Lechia jako państwo istnieje od 1800 roku pne, a kraina Słowian od tysiącleci. Polska przez wiele narodów nazywana jest Lechią, według historycznego, słowiańskiego i przedchrześcijańskiego nazewnictwa.

Grecy i Rzymianie obszary leżące na północ od nich, traktowali jako Hiperboreę/Arktykę– obszar Ziemi otaczający biegun północny – polus arcticus, a Słowian tam zamieszkujących nazywali ludami nieba północnego. Od słowa polus arcticus wywodzi się nazwa Polonia a później Polska.

Ariowie w starosłowiańskim znaczy; szlachetni z racji posiadania wielkiej wiedzy i kultury. Nazwa Słowianie wywodzi się od wyrazu ”słowo”. Wyraz ”słowo” pochodzi od morfemów; si-łow-wo, co sensualnie znaczyło; światło-chwycone/złowione-to; gdyż to co było dostrzegalne w jasności światła, było zarazem wiedzą, informacją. Nazwa rodziny słowiańskiej, czyli; Slowiani/Sloweni/Słowianie; pochodzi od owego światła jakie chwytali niegdyś w swoje słowa, uwięzili w wiedzy. Bowiem; słowian-in to si-łowia-an/in czyli światłości-łowca-on. Po części zapewne, dlatego, że byli jasnej karnacji, jasnowłosi, przybyli z gwiazd, ale przede wszystkim, darzyli szacunkiem stwórczą energię światłości. To byli myśliwi, łowcy światła w wiedzy, jaką zdobywali i zachowywali w swojej kulturze obficie mu poświęconej.

W greckim słowo “leh” jest źródłosłowem dla greckiego “lego”, które oznacza pierwotnie “zdobywać”, więc jednoznacznie kojarzy się z Lechią, a wtórnie oznacza “czytać” oraz “legis” to po prostu “mowa”; “lexi” (słowo). Nie jest przypadkiem, że Lechici nazywają się Słowianami, co oznaczać może “Ci, którzy używają słów”, “Ci, o których się mówi”, albo nawet “Ci, co dali słowa”, słowo “Lechici” jest w grece i łacinie dosłownym tłumaczeniem nazwy “Słowianie”. Słowo “leh” oznacza też “wybrańca”, a “Lechia” to “Naród Wybrany”.

Słowianie wyznawali religię zwaną Wedyjski Arianizm lub Wedyjskie Chrześcijaństwo, a Księgami Świętymi były słowiańsko-aryjskie Wedy, spisane pismem słowiańskim. Religia słowiańska była w harmonii z przyrodą, naturą i kosmosem, dlatego religię tą nazywa się Wiarą Przyrodzoną. Religia słowiańska należy do religii starodawnych, tak jak Wedyzm i Hinduizm, oparta była na Dekalogu i wartościach, które później głosił Jezus.

Wedyjski Arianizm, inaczej religia wiedzy była religią Słowian i państwa Lecha, czyli Lechii, Słowiańskiego Królestwa Północy Sis, a następnie Polonii czyli Polski. Było tak do czasów gdy Kościół chrześcijański eksterminował słowiańską religię wiedzy oraz jej kapłanów i kapłanki, i wszystkie księgi wiedzy spisane pismem słowiańskim.

U Słowian nazwa kapłanów i kapłanek wywodzi się z połączenie słów, znać lub mieć wiedzę, ten kto wiedzę ma, nazywany był wiedz-ma lub wiedz-min, a później wiedźma lub wiedźmin. Wiedźmy i Wiedźmini, byli uczonymi w astronomii, astrologii, matematyce, wiedzy leczniczej i innej. Tłumaczenie słowa wiedza znaczy wedy, po grecku gnoza, a po rzymsku magia, co przełożone znowu na polski znaczy czary. Dlatego dawnych kapłanów wiedzy nazywano magami a w Polsce czarownikami lub czarownicami. Od słowa wiedza, Rzymianie nazywali religię wiedzy, magią.

Bliski Wschód po II Potopie

Przed I Potopem zachodnie i południowe obszary Europy były koloniami Atlantydy. Zamieszkiwała tam ludność galijska inaczej celtycka, natomiast główną część kontynentu europejskiego zamieszkiwała ludność aryjsko-słowiańska Mocarstwo Jonii powstałe w południowej Europie, zajmowało tereny północo-wschodnie obecnego obszaru Morza Śródziemnego, była to wcześniejsza kolonia Atlancka, która ogłosiła niepodległość. Były to obszary obecnej Grecji, Morza Jońskiego, Morza Egejskiego i Turcji. Społeczność Jonii powstała z wymieszania się ludności aryjsko-słowiańskiej z obszarów Europy i Azji z ludnością celtycką Atlancką, a językiem na tym obszarze był język joński, jest to starożytny język grecki.

Po dwóch potopach z dawnych obszarów Jonii pozostał półwysep i wyspy Grecji oraz obszary w Azji Mniejszej. Przetrwała również pewna część ludności jońskiej i jej język. Ludność ta określana jest jako indoeuropejska ponieważ była wymieszana z ludnością aryjsko-słowiańską. To z tej ludności wywodzą się Grecy, Ormianie, Fenicjanie, oraz Celtowie jońscy, którzy są przyrównywani do Greków Mykeńskich.

Ormianie to starożytny naród, mający 3000-letnią historię. Jest to naród indoeuropejski zamieszkujący obszar Zakaukazia i Wyżyny Armeńskiej oraz Azji Mniejszej. Początkowo zasiedlili obszary zachodniej i południowej części historycznej Armenii, tj. tereny nazwane w późniejszym okresie Małą Armenią (obszary w Azji Mniejszej). Wyżyna Armeńska była zasiedlona od niepamiętnych czasów. Na tych terenach znana była technologia wytopu żelaza oraz prowadzono hodowlę koni.

W czasach starotestamentowych około 2000 lat pne na ziemie Anatolii przybyli Hetyci, lud pochodzenia słowiańskiego. Przybyli z obszarów słowiańsko-aryjskich prawdopodobnie położonych na północ od Kaukazu, ze swoich rdzennych obszarów dotarli przez zachodnie przełęcze gór, lub też przez Bałkany i cieśninę Bosfor albo Dardanele. Zajęli środkową część Azji Mniejszej. Region ten zamieszkiwały dotąd plemiona Hatii (Hatyci tzw. Protohetyci mówiący językiem hattilli); Przyjęli nazwę ludu, który wcześniej zamieszkiwał te tereny zmieniając ją na Hetyci. Nazwa „Hetyci” nie jest pochodzenia indoeuropejskiego, spotykamy ją w Biblii i źródłach asyryjskich, używaną nieraz zamiennie ze starą nazwą.

Jako pierwsi na Bliskim Wschodzie wprowadzili przymierza oparte na Dekalogu. Wiele wieków później zastąpiły je przymierza babilońsko-asyryjskie, które miały już inną strukturę i innego ducha. Mojżesz również dużo później wprowadzał Dekalog wśród Hebrajczyków.

Hetyci pojawiają się w Biblii wielokrotnie. Na przykład czytamy, że Abraham kupił ziemię od Efrona Hetyty blisko Hebronu, jednym z oficerów w wojsku króla Dawida był Uriasz Hetyta, Salomon wziął sobie Hetytki za żony, aby przypieczętować stosunki handlowe z królami hetyckimi.

Jak na owe czasy w tamtym rejonie Hetyci byli humanitarnym ludem. Ich prawodawstwo przenika miłosierny duch, jaki cechuje później prawo Mojżeszowe. Podobne były traktaty, jakie zawierali z poddanymi sobie ludami. Taki dokument zamykały szczegółowe warunki, a także błogosławieństwo, w którym na świadka był wzywany Bóg. Kopię takiego przymierza umieszczali w świętym miejscu, skąd miało być co jakiś czas odczytywane publicznie, tak jak później w prawie Mojżeszowym (Pwt.31:11).

Celtowie jońscy określani byli, jako Celtowie Pasterze, Hyksosi i Izraelici. Celtowie Pasterze osiedlili się w Palestynie, dlatego starożytna Palestyna nazywana była Celtia lub Galia, od Celtów którzy tam się osiedlili, i od nich wywodzi się nazwa Galilea. Starożytnym językiem w Palestynie był paleo-hebrajski, był to starożytny język grecki wywodzący się od języka jońskiego. Celtowie następnie najechali Egipt i okupowali go przez około dwa wieki, to wtedy została nadana im nazwa Hyksosi. Egipcjanie w końcu wyparli Hyksosów z Egiptu i wtedy została nadana im nowa nazwa, zostali opisani w Biblii jako Izraelici.

Kananejczycy w Palestynie w pierwszej połowie II tys. pne, była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy.

Według Biblii, pobyt w Egipcie obcych, Celtów Hyksosów Izraelitów, najeźdźców z Kananu trwał 400 lat. Można z tego wyciągnąć wniosek, ze ich początek osadnictwa w Egipcie nastąpił dużo wcześniej przed przejęciem władzy i całkowitym opanowaniem Egiptu.

Celtowie Hyksosi Izraelici wywarli piętno na strukturze ludności egipskiej, zmieniając ją w kierunku celtyckiej. Badania genetyczne mumii faraona Tutanchamona świadczą, że posiadał on celtycką haplogrupę R1b.

Po wyjściu z Egiptu Celtowie Hyksosi Izraelici udali się w kierunku Azji Mniejszej a następnie do Indii. Celtowie Pasterze migrowali również do Europy. O tym, że Celtowie Izraelici udali się do Indii świadczy między innymi to, że w Pakistanie, który należał do Indii oraz w obok leżącym Afganistanie istnieje biblijne nazewnictwo, oraz ich najazd na Indie został zanotowany w historii hinduskiej. Ponadto nazewnictwo biblijne występuje również w Etiopii.

Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. To tam na górze Salomona znajduje się zbudowana w około XV wieku pne świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam też pasmo gór Salomona i potężna Wyżyna Salomona. I są to nazwy antyczne chodź mieszkający nad Indusem wyznawcy islamu nazywają Salomona Sulejmanem zgodnie z Koranem.

Nazwa Hebrajczycy oznaczała ludności przybyłą do Kanaanu, która nie posiadała własnego państwa, prowadziła głównie koczowniczy tryb życia, nazywana była przez Kananejczyków Habiru/Hapiru w znaczeniu przybysze, obcokrajowcy, przechodnie. Widać to na przykładzie Abrahama, który został nazwany hebrajczykiem dopiero jako wędrowny przybysz w Kanaanie. Hebrajczycy była to ludność pochodzenia grecko-celto-ormiańskiego a także ludność pochodzenia aryjsko-słowiańskiego, oraz różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy, Struktura tej ludności w różnych okresach zmieniała się. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.

W XIV w pne na Bliski Wschód przybyli Słowianie z Północy określani, jako Ludy Morza. Byli to Słowianie z Lechii, ze Słowiańskiego Królestwa Północy, Sis. Egipcjanie zetknęli się z niektórymi plemionami, określanymi później jako Ludy Morza, kiedy te nie stanowiły jeszcze dla nich zagrożenia. W inskrypcji ze Świątyni Obelisków w Byblos czy tzw. listach z Amarna, korespondencji dyplomatycznej dwóch ostatnich faraonów XVIII dynastii Amenhotepa III (1390–1353) i Echnatona (1353–1336), wielokrotnie zostały wymienione niektóre nazwy plemion takie jak: Sardowie, Danowie (Achajowie) i Licyjczycy, do których należeli również Sycylijczycy, Etruskowie, Lidyjczycy i Filistyni.

Najazdy Słowian (Ludów Morza) na Egipt nastąpiły na przełomie XIII/XII w pne, to ostatni z etapów procesu znacznie dłuższego i dużo bardziej skomplikowanego, który początkiem może sięgać XV w. pne. Obejmował on długi nurt migracyjny grup ludności Słowiańskiej na tereny Azji Mniejszej i będące ich następstwem przesunięcia zmieszanej z przybyszami ludności anatolijskiej na tereny Syrii i Kanaanu.

Posiadamy również informację, że inwazja ludów Hebrajskich (Habiru/Hapiru) na Kanaan miała miejsce, za panowania Amenhotepa III. Natomiast inwazję plemion Hebrajskich na miasta kananejskie za Echnatona potwierdza korespondencja amarneńska oraz odkrycia archeologiczne na terenach Palestyny.

W czasie napływu Słowian z północy, określanych jako Ludy Morza na Bliski Wschód, pojawiła się w XIV w. pne nowa migracja Hebrajczyków w Palestynie. Byli to mieszkańcy Anatolii; Ormianie, Grecy, Celtowie oraz starzy Słowianie jak Hetyci i Asyryjczycy; wymieszani ze Słowianami nowymi jak Licyjczycy i Lidyjczycy; a przede wszystkim słowiańscy Filistyni.

Biblia pomimo połączenia ze sobą exodusu Hyksosów i Hebrajczyków mówi, że w czasie exodusu wybrano drogę przez Morze Czerwone, aby ominąć kraj Filistynów. To znaczy, że Filistyni już wtedy w Palestynie przebywali.

Na obszarze Bliskiego Wschodu ludami pochodzenia aryjsko-słowiańskiego byli Sumerowie, Asyryjczycy, Hetyci, Lidyjczycy, Licyjczycy i Filistyni. W Arii od Iranu po Indie zamieszkiwała ludność aryjsko-słowiańska.

Początek upadku cywilizacji na Bliskim Wschodzie nastąpił z chwilą pojawienia się tam Semitów, byli to najpierw Akadyjczycy, a po nich przyszli Aramejczycy.

Akadyjczycy, Akadowie – ludy semickich, które osiedliły się w drugiej połowie III tysiącleciu pne w Mezopotamii. Podbili starożytny Sumer przejmując jego kulturę. Utworzyli Imperium akadyjskie – semickie państwo założone przez Sargona Wielkiego, istniejące w latach panowania dynastii akadyjskiej (2334–2193) pne.

Aramejczycy – ludy semickie, które w drugiej połowie II tysiąclecia pne zaczęły przenikać do Mezopotamii i Syrii. Najdawniejsze wzmianki o Aramejczykach (jako plemieniu Ahlamu) pochodzą z listów z Amarna i dokumentów akadyjskich z XIV wieku pne.

Ludy semickie podbijając Sumer przejęły jego kulturę, następnie bazując na ludności aryjsko-słowiańskiej tam zamieszkałej stworzyły państwo Akadu, w jego miejsce z wymieszanej ludności powstało państwo Babilonu. Podobnie ludy semickie migrowały do Asyrii i bazując na ludności aryjsko-słowiańskiej tam zamieszkałej powstało wymieszane z ludnością semicką drugie państwo. Aryjsko-Słowiańscy Hetyci z północy i Elamici z południa Iranu prowadzili ze zmiennym powodzeniem walki chcąc wyprzeć Semitów z Bliskiego Wschodu, którzy opanowali Sumer i Asyrię, Parę set lat później po Akadyjczykach pojawiła się nowa fala Semitów, którymi byli Aramejczycy. Odpowiedzią na to była migracja do Azji Mniejszej Słowian z północy, określanych jako Ludy Morza, w celu zepchnięcia Semitów na południe. Następnie wspólnie z Asyrią dążono do ograniczenia dominacji Semitów na Bliskim Wschodzie. Działania te ostatecznie nie odniosły powodzenia, ludy semickie opanowały Bliski Wschód.

Pojawienie się ludów semickich na Bliskim Wschodzie było praktycznie końcem cywilizacji Sumeru. Na obszarze asyryjsko-babilońskim językiem używanym był język akadyjski. Z biegiem czasu drugim językiem stał się aramejski, który za czasów perskich stał się głównym językiem Bliskiego Wschodu. Również nazwa Armenii używana w niemal wszystkich językach pochodzi od perskiej nazwy Armanestân i Arman znalezionych w staroperskich inskrypcjach. Nazwa ta pochodzi od nazwy jednej z graniczących z Persją prowincji, leżącej na terenie historycznych ormiańskich ziem, czyli ziem jońskich, ale prowincja ta została tak nazwana z uwagi na fakt, iż na znacznej jej części osiedlili się napływowi Aramejczycy. Z podobnych powodów Abrahamowi przypisano aramejskie pochodzenie, chodź osadnictwo aramejskie w obszarze Mezopotamii nastąpiło dużo później po czasach Abrahama.

Żydzi do Palestyny i Judy przybyli dopiero za czasów perskich na przełomie VI/V w. pne. Od tego momentu w Palestynie mieszkało dwa narody, Hebrajczycy i Żydzi. Ponieważ Żydzi wywodzą się z Babilonu a Hebrajczycy z Palestyny. Wtedy też królowie perscy zbudowali w Jerozolimie świątynię dla boga Jahwe. Nigdy wcześniej ani w Palestynie ani w Jerozolimie nie było świątyni Salomona, a budowę świątyni dopiero nakazał Cyrus Wielki.

Południe Kanaanu według Biblii zamieszkiwali Kenici, ludność wywodząca się od Kanaana syna Chama, oraz wprost od Kaina, bo tam osiedlił się Kain. Do tej ludności przeniósł się mieszkać Ezaw brat Jakuba, starszy syn Izaaka syna Abrahama. Kanaan zmienił nazwę na Edom, a Kenici zmienili nazwę na Edomici. Edom po grecku znaczy Idumea, a Edomici to Idumejczycy.

W połowie II w. pne Edom został podbity przez Judę Machabeusza, władcę Judy. Około roku 125 pne Judajska dynastia Hosoneuszy przyłącza Edom-Idumeę do Judy dając Edomitom swoje obywatelstwo, obyczaje i wierzenia. Wtedy przestała istnieć Juda, natomiast powstało wymieszane żydowskie państwo znane jako Judea. John Hyrcanus, jeden z ostatnich prawdziwych Judajczyków zajmujących tron Judy, połączył dwa odrębne wrogie narody (Judę i Idumeę) w jeden konglomerat, “unię”, która faktycznie prowadziła do upadku Judajskiej dynastii. Kiedy włączał Idumeę do Judy, Hyrcanus nie wiedział, że stworzy gotową Piątą Kolumnę. To pogwałciło prawo Mojżeszowe, które zakazuje mieszania ras, i bezpośredni nakaz Abrahama by nie zawierać małżeństw czy przymierzy z Kananejczykami. Stworzył Edomitom (Idumejczykom) możliwość by udawali Judajczyków i pochodzenie od Jakuba. To wtedy właśnie pojawiła się kolejna fala Żydów w Palestynie.

Józef Flawiusz pisze, że w Judei jedynie Esseńczycy/Nazarejczycy byli prawdziwymi Judajczykami-Hebrajczykami, całkowicie lojalnymi wobec Prawa Mojżeszowego. Esseńczycy i Zeloci reprezentowali rdzenną ludność hebrajską, Faryzeusze reprezentowali napływową ludność żydowską, a Saduceusze reprezentowali wyalienowaną od społeczeństwa arystokrację. O tym, że w Palestynie mieszkali Hebrajczycy i Żydzi świadczy również fakt, że Paweł pisał list do Hebrajczyków a nie do Żydów.

Chronologia przemian żydowskich od Kaina przedstawiana jest następująco: Kain–Kenici–Kananejczycy–Ed/mici–Idumejczyc9–Faryzeusze–Żydzi-sefardyjscy–Żydzi-aszkenazyjscy (Chazarowie).

Z Biblii wynika, że rodzinny kraj Abrahama, on sam oraz jego krewni to byli ludzie biali, czyli wywodzili się z ludów indoeuropejskich, jońskich (ormiano-greko-celtyckich) lub aryjsko-słowiańskich zamieszkujących w Azji Mniejszej, Asyrii i Sumerze, a także w Palestynie, a nie z ludności semickiej czy żydowskiej. Abraham wyruszył do ziemi Kanaan z Ur w aryjskim Sumerze w podobnym okresie, kiedy z sąsiadującego z Sumerem Elamu, Lach Sarmata wraz ze swoim aryjsko-słowiańskim ludem udał się na północ nad Wisłę, na tereny obecnej Polski, do Słowian z Północy, do ludów Nieba Północnego. Król Lach zjednoczył 12 plemion słowiańskich i dał początek Wielkiej Dynastii aryjsko-słowiańskiego Imperium Lechii. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego. W tym też języku został spisany Stary Testament zwany jako Biblia Hebrajska.

Biblijni Izraelici byli to Hyksosi, najeźdźcy z Kanaanu okupujący Egipt. Zostali nazwani przez Egipcjan Hyksosami w znaczeniu Królowie Pasterze lub Władcy Obcych Ziem. Była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy oraz ludność semicko-akadyjska zamieszkująca w Egipcie.

Biblijni Hebrajczycy byli to Hebrajczycy z Palestyny oraz wyznawcy boga Atona-Ra w Egipcie. Hebrajczykami, czyli obcymi Habiru/Hapiru, Egipcjanie nazwali wyznawców nowej religii w celu wymazania ich z pamięci, a nie konkretną grupę narodowościowa. Nastąpiło to po upadku religijnej rewolucji amarneńskiej faraona Echnatona (1353–1336), który wprowadził kult w jednego boga. Echnatonowi natomiast nadano ogólne egipskie imię Mose/Mojżesz – „syn”, „narodzony”.

Istnienie biblijnego Abrahama i Mojżesza nie zostało potwierdzone przez naukę, historycy uważają, że te postacie zostały stworzone na potrzeby teologii.

Przepowiednie i znaki Narodu Wybranego opisane w Biblii spełniają ludy aryjsko-słowiańskie. Jezus był człowiekiem białym, indoeuropejczykiem pochodzenia hebrajsko-słowiańskiego, czyli greko-słowiańskiego a nie żydowskiego.

Źródła
Słowiańscy Królowie Lechii, Janusz Bieszek

Cywilizacje kosmiczne na ziemi. Janusz Bieszek

Cywilizacja Aryjska, Słowian i Lechitów http://kronikihistoryczne.blogspot.com/2017/07/cywilizacja-aryjska-sowian-i-lechitow.html

Arianie (TartArianie) https://indianchinook.wordpress.com/2015/10/10/arianie/

Królestwo Sis i jego cuda https://bialczynski.pl/krolestwo-sis-i-jego-cuda/

https://bialczynski.pl/krolestwo-sis-i-jego-cuda/ludy-albo-plemiona-krolestwa-sis/

https://bialczynski.pl/krolestwo-sis-i-jego-cuda/sztuka-krolestwa-sis/

https://bialczynski.pl/krolestwo-sis-i-jego-cuda/przyroda/

Wedy Słowiańskie a Biblia [1/3], [2/3], [3/3]

https://liksar.wordpress.com/2016/06/27/wedy-slowianskie-a-biblia-13/

https://liksar.wordpress.com/2016/06/27/wedy-slowianskie-a-biblia-23/

https://liksar.wordpress.com/2016/06/27/wedy-slowianskie-a-biblia-33/