Gowin odchodzi i nadchodzi

Wczorajsze odejście Jarosława Gowina z Platformy Obywatelskiej zaskoczyło wszystkich mimo, że tak naprawdę nikt nie powinien być zaskoczony. Ot po prostu wszystkim nam się wydawało, że powinien jeszcze posiedzieć a tu masz: nie posiedział. Fajnie bowiem wprawdzie by wyrzucili ale ups nie wyrzucili. Dla obserwatorów to też jasny sygnał: sonda „Godson” wypuszczona jakiś czas temu powróciła z sukcesem. Próbki jakie przywiozła wskazały nie tylko, że na marginesie sceny politycznej jest życie, ale także, że ta cywilizacja rokuje.

Prędkość świtełka w tunelu, z jaką Gowin pożegnał się z partią Tusia po policzeniu swojej frakcji w wewnętrznych wyborach (fajne bo za darmo i nie za prywatne pieniądze) wskazuje też na to, że owe 20% poparcia nie było przypadkowe. Pan Jarosław zwany pieszczotliwie  „Długim” wszak nie jest durniem i ryzykantem – wskazuje na to cały dotychczasowy, bardzo wyważony, przebieg jego kariery – dlatego możemy spokojnie założyć, że na umówiony sygnał do wyjścia się zbierze zanim bardzo mocna ekipa. Dlaczego nie od razu? Ot, kwestia negocjacji warunków. Republikanie Wiplera szeroko otwierają ramiona (czego nie ukrywają) a Gowin owe ramiona już chwali, ale zastrzyk posiłków przyjdzie dopiero, gdy Panowie PostPiS i PostPO wyjaśnią sobie w szczegółach to i owo oraz wspólnie ustawią przyszłe struktury. A, że oferta Gowina dla Wiplera powinna być atrakcyjna bo Gowin drugich skrzypiec grać nie zechce, a co najmniej równorzędne, możemy się spodziewać niezłego, choć całkiem spodziewanego zaskoczenia.

Czyżby się szykowało zbieranie do kupy wszelkiej potłuczonej politycznej skorupy?

Może mały ranking nazwisk?