Bez kategorii

Dom z drukarki

15/09/2012

539 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

Od dawna zastanawiam się nad sposobem budowania domów z takich materiałów i w taki sposób żeby gotowy budynek nie kosztował tak astronomicznych kwot jakie dzisiaj trzeba zapłacić (…)

Niedawno kolega GPS pisał o drukowaniu broni osobistej. Mniejsza czy chodzi o pistolet, karabin czy czołg, mniejsza czy wogóle chodzi o broń, ważniejsze, że drukowanie przedmiotów wydaje się technologią przyszłości w wielu dziedzinach. Drukowanie przedmiotów trójwymiarowych to tworzenie przedmiotu – bryły z płaskich warstw tworzywa, których kształtem precyzyjnie można sterować za pomocą komputera. Drukowanie wydaje się świetnym pomysłem na tworzenie modeli przestrzennych przeróżnych projektów przedmiotów użytkowych ze względu na możliwość szybkiego przejścia od pomysłu do realizacji modelu.

Modelu (np. wzorca do formy dla wtryskarki) a nie gotowego przedmiotu. Jednak w miarę rozwoju tej technologii kto wie czy nie pójdzie to dalej. Co mogłoby być nowoczesną alternatywą? W dalszej przyszłości – bo na razie to fantastyka – formę dla przedmiotu wypełnianą masą mogłoby tworzyć pole magnetyczne albo jakieś nanostruktury sterowane przez komputer.

Od dawna zastanawiam się nad sposobem budowania domów z takich materiałów i w taki sposób żeby gotowy budynek nie kosztował tak astronomicznych kwot jakie dzisiaj trzeba zapłacić i żeby budowa własnego rodzinnego domu nie wiązała się z niewolniczą umową z bankiem na następne 40 lat.

Głowę zaprzatały mi pomysły z odlewaniem całych ścian w zewnętrznych, wielokrotnie używanych, modułowych formach wypełnianych spienionym gipsem lub betonem ale takie budowanie musiałoby być realizowane przez wyspecjalizowaną firmę wyposażoną w odpowiedni i dość ciężki sprzęt. Do realizacji budynku we własnym zakresie metoda "drukowania" wydaje się bardziej użyteczna. Trzeba tylko – drobiazg – skonstruować maszynę, która będzie nakładała warstwami półpłynną (?) masę, zastygającą po krótkim czasie; maszynę, która sterowana będzie przez komputer. Drukowanie poprzez nakładanie kolejnych warstw przypominałoby nakładanie warstwy asfaltu na drogę za pomocą specjalnej maszyny przesuwającej się wzdłuż pasa drogi. W wersji bardziej skomplikowanej drukowanie takie mogłoby przypominać działanie atramentówki (plujki) nanoszącej substancję w określonych miejscach tyle, że przesuwałoby się całe urządzenie a nie tylko głowica drukująca. Drukarka przesuwałaby się wzdłuż nawarswiających się murów wspinając się coraz wyżej warstwa po warstwie. Niezbędny byłby oczywiście odpowiedni podajnik owej substancji (masy – mieszaniny?) do "drukarki".

Rzut z góry. Struktura ściany "układanej" drukarką.

Rzut z góry. Okno wypełnione styropianem na czas tworzenia ściany.

Rzut z góry. Narożnik budynku w kształcie łuku.

Rysunek poglądowy.

Pozostaje jeszcze kwestia substancji. Żeby było tanio, trwale i zdrowo a jednocześnie dało sie nanosić drukarką.

Najpowszechniej występującym na Ziemi materiałem budowlanym, tanim co ważne! jest substancja zwana piaskiem a ten wykorzystuje się jak najbardziej – bardzo powszechnie. Piasek jest sypki i wymaga spoiwa. Jednak w połączeniu z dość drogim cementem jako beton nie jest już tani. Fajnie byłoby wykorzystać jako spoiwo jakąś substancję odpadową i zwyczajnie temperaturę. Być może dałoby się w tym celu wykorzystać zużyte opakowania plastikowe podgrzane do temperatury w której zaczynają się topić, albo co wymaga wyższej temperatury dałoby się podobnie wyorzystać odpadowe szkło. Jeszcze wyższej temperatury wymagałoby stopienie ziaren piasku żeby uzyskać półpłynną masę w momencie nakładania warstwy a następnie stygnącą w zwarty blok. Jak wówczas kształtowałyby się koszty takiego procesu nie potrafię określić ale biorąc pod uwagę, że w tradycyjnym budownictwie używa się cegieł wypalanych w wysokiej temperaturze i przez długi czas to wydaje mi się, że metoda stapiania piasku "na miejscu" mogłaby się sprawdzić.

Chętnie przeczytam słowa konstruktywnej krytyki oraz o innych pomysłach.