Potwierdzenie magnetycznej teorii Bazijewa

Światło padając na ogniwo fotoelektryczne wywołuje przepływ prądu. Prąd dopływając do żarówki (źródło światła) rozprasza się emitując światło.   Prąd formuje magnesy. Magnesy formują w ruchomym przewodniku prąd.   Ani w świetle, ani w polu magnesu nie stwierdzono obecności elektronów.   Już w 1931 r. fizyk angielski P.A.M Dirac pisał o tym, że musi istnieć nośnik pola magnetycznego.   Zobaczmy jak o tym pisze znany na Salonie fizyk A. Jadczyk (ukośnie – cytaty z literatury; wytłuszczone – komentarze A. Jadczyka; niebieskim – podkreślenia i komentarze moje):   „W 1785 r. Ch. Coulomb wykazał doświadczalnie, że siła oddziaływania biegunów długich magnesów jest odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi, podobnie jak w przypadku oddziaływania ładunków elektrycznych.”   W monografii Lernera „Physics […]

Światło padając na ogniwo fotoelektryczne wywołuje przepływ prądu. Prąd dopływając do żarówki (źródło światła) rozprasza się emitując światło.

Prąd formuje magnesy. Magnesy formują w ruchomym przewodniku prąd.

Ani w świetle, ani w polu magnesu nie stwierdzono obecności elektronów.

Już w 1931 r. fizyk angielski P.A.M Dirac pisał o tym, że musi istnieć nośnik pola magnetycznego.

Zobaczmy jak o tym pisze znany na Salonie fizyk A. Jadczyk (ukośnie – cytaty z literatury; wytłuszczone – komentarze A. Jadczyka; niebieskim – podkreślenia i komentarze moje):

„W 1785 r. Ch. Coulomb wykazał doświadczalnie, że siła oddziaływania biegunów długich magnesów jest odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi, podobnie jak w przypadku oddziaływania ładunków elektrycznych.”

W monografii Lernera „Physics for scientists and engineers, Volume 2, str 765” faktycznie znajduję, że takie doświadczenie przeprowadził John Michell w roku 1750, zaś Coulomb powtórzył je z większą dokładnością w roku 1785 używając do tego długich magnesów sztabkowych. Długich po to, by ten drugi biegun był dostatecznie daleko i mało wpływał na wynik doświadczenia.

”Wykorzystując tę analogię można zdefiniować pojęcie „ładunku magnetycznego” i natężenia pola magnetycznego w identyczny sposób, jak w elektrostatyce. Analogia między zjawiskami magnetycznymi i elektrycznymi jest jednak niepełna — biegunów magnesu nie można rozdzielić. „

Gdy weźmiemy magnes sztabkowy i przetniemy na pół – dostaniemy dwa magnesy sztabkowe, każdy z nich będzie miał dwa bieguny. Zatem jest jeden przykład. Ale czy jeden lub nawet kilka przykładów wystarczy by stwierdzić, że czegoś się nie da zrobić?

„Należy zauważyć, że teoretycznie możliwe jest istnienie cząstek posiadających ładunek magnetyczny określonego znaku („północny” lub „południowy”), zwanych monopolami magnetycznymi.

Zagadnienie to analizował teoretycznie fizyk angielski P.A.M. Dirac w 1931 r., wyprowadzając m.in. wzór określający ładunek magnetyczny monopoli.Tym niemniej, jak dotąd nie ma żadnego doświadczalnego dowodu na istnienie monopoli magnetycznych.”

No, to zależy od tego co rozumiemy przez „doświadczalny dowód”. Co jest „dowodem”? Ehrenhaft zaobserwował doświadczalnie. Mikhailov zaobserwował doświadczalnie. Rosjanie i Francuzi obserwowali doświadczalnie. Fizyka oficjalna tego nie przyjmuje do wiadomości. Dla jednych więc dowody doświadczalne są, dla innych takowych dowodów nie ma.

———-

Fantastyczny obman. Fenomenalna gra słów. Dirac mówi o monopolach mając na myśli cząstkę, nośnik pola magnetycznego, a fizycy, Muki, Henperol, czy Robakks mówiąc o monopolach mają na myśli pojedynczy, istniejący samodzielnie biegun magnetyczny.

Nikomu przez 60 lat nie chciało się pomyśleć nad tym, co mieli na myśli Coulomb i Dirac i mówili o "ładunkach magnetycznych" i "monopolach".

Jest nadzieja, że prof. Jadczyk poprawi to nieporozumienie i do równań na indukcję magnetyczną wprowadzi te fizyczne czynniki od których ona zależy, czyli wielkości charakteryzujące cząstkę – nośnik pola magnesu – elektrino!