Poświaty i cienie. Epilog

Dobrze, że jesteś – więc bądź i nie spiesz się.

zamieniasz się w słuch ja liściem się staję

którym wiatr pogrywa w różnych rejonach

życie nie jest nazbyt ciekawe za to latdużo

za wiele rozbitych sił o ramiona wiatraków

na stoku gdzie został tylko cmentarz stary

czas osiadł na świeżej mogile legenda

o młynie który nagle spłonął latem tam

gdzie rzeka złorzeczy w złamaniu koryta

liść przemienia się w łódkę i płynie w górę

twojego policzka

(zdążamy za czarodziejem

podpalającym latarnie na ostrowie tumskim

magiczne ognie tej jesieni)