OGRÓD ZADŻUMIONYCH

czekamy kiedy przejdziesz przez nasz ogród Panie !

czekamy kiedy przejdziesz przez nasz ogród Panie !

wszystko w nim zarażone śmiertelną chorobą

i tylko dłonie Twoje gdy ku nam wyciągasz

uleczyć nas i wrócić do radości mogą

depczemy się wzajemnie w panicznej ucieczce

kruchy drogowskaz serca nóg werblem łamany

przywróć zatem nam spokój co pozwala dojrzeć

tę ścieżkę do zbawienia poprzez ból i rany

czekamy kiedy przejdziesz przez nasz ogród chory

i zagoisz w nas rany co ciało rozrywa

nie pozwól byśmy rośli parzącą pokrzywą

co Ci ręce…i nogi…bąblami pokrywa…

łopoczą jeszcze głośno kłamliwe chorągwie

i mamią nasze oczy królewskie kolory

lecz kiedy minie wreszcie Państwowy Dzień Kłamstwa

znów będzie złą codzienność dźwigał naród chory

i wyjdą zewsząd głodne szczury codzienności

by sprawdzić każde miejsce w osłabionym murze

i kiedy my będziemy śpiewać pieśń zwycięstwa

one dżumę rozniosą poprzez czarne róże

i pójdziemy ogrodem z nagimi rękami

szatan będzie w nim ostrzył kolce strasznym kwiatom

a my z rękami złudzeń pełnymi pogardy

będziemy szli podobni oszalałym katom

skąd tylu pomylonych ? wybacz Panie Boże !

że Ciebie o to pytam może nazbyt hardo

nie wierzę instytucjom z wielkimi szyldami

i krzyżom co za kłamstwo strojono kokardą

skąd tylu pomylonych ? jakby z wieży Babel

pozrzucał ktoś na ziemię malowane ptaki

które drążą w owocu naszego żywota

splątane korytarze jak ślepe robaki…

skąd tylu pomylonych ? plącze naszą radość

i ściąga z naszych ramion ciepły płaszcz odwagi

bo kiedy pełni pychy stajemy przed Tobą

widzimy jak żałośnie…ów bohater…nagi..!