Artykuły redakcyjne
Like

30 lat temu powstała Polska Partia Niepodległościowa

22/01/2015
1747 Wyświetlenia
0 Komentarze
26 minut czytania
30 lat temu powstała Polska Partia Niepodległościowa

Potrzeba utworzenie PPN pojawiła się na wiosnę 1984 r. w więzieniu w Barczewie. Osadzeni tam Tadeusz Stański i Romuald Szeremietiew, dwaj przywódcy Konfederacji Polski Niepodległej Konfederacji dokonali krytycznej oceny linii działania KPN działania jawnego i „zgodnego z prawem” PRL. Czynnikiem konsolidującym ich pogląd był zorganizowany bunt więźniów politycznych, którym kierowali osiągając polityczny cel tej akcji. W następstwie tego przekonanie o porzuceniu postawy biernego ulegania represjom na rzecz akcji czynnej utrwaliło się . Jesienią 1984 r. po wyjściu Stańskiego i Szeremietiewa z więzienia podjęto zakonspirowane prace organizacyjne dla utworzenia PPN. Działalność zapoczątkowano w dniu 22 stycznia 1985 r., w rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego.

0


Program partii nosił tytuł: „Powstań Polsko!”. Określał przyszłość niepodległej Polski, państwa członka NATO i zjednoczonej Europy. Wskazywano, że niepodległość należy odzyskać stanowczym czynem, strajkiem generalnym, a nie ugodą z komunistami, Nie wykluczano, że będzie potrzebny zryw zbrojny. To sprawiało, że każdy wstępujący do PPN musiał wykazywać się nie tylko patriotyzmem, ale także odwagą.
Program zdobycia niepodległości przy pomocy strajku uwiarygodniał fakt przynależności do PPN wielu działaczy „Solidarności”, przewodniczących regionów „Solidarności”, w tym tak znaczących jak Andrzej Rozpłochowski, czy Andrzej Słowik. Działacze PPN byli organizatorami i członkami Grupy Roboczej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” stawiającej sobie za cel odbudowę autentycznego Związku. Wpływy PPN w strukturze Związku, który mógł podjąć czyn niepodległościowy, były istotne.
Osiągnięciem PPN było utworzenie szerokiego Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych łączących ugrupowania i ośrodki niezależne odrzucające projekty porozumiewania się z komunistami. Jedną z ważniejszych akcji PPiON była operacja „Wesele” – konspiracyjne spotkanie delegacji Porozumienia z przedstawicielami władz RP na uchodźstwie oraz organizacji polonijnych na terenie austriackich Alp.
Polska Partia Niepodległościowa należała do stanowczych przeciwników porozumień z komunistami i rozmów okrągłego stołu. Z tego powodu była atakowana przez tzw. opozycję konstruktywną i zwalczana przez Służbę Bezpieczeństwa (operacja „Hydra”). Mimo to przyjęta przez PPN formuła konspiracyjna sprawiła, że SB nie udało się wprowadzenie agentury do kierownictwa partii. Było to o tyle istotne, że część osób z władz PPN przedtem działała w KPN, gdzie SB miała wpływy (w gronie 50 założycieli Konfederacji było, co najmniej 12 agentów SB). Ma to dziś swoje zaskakujące konsekwencje – skoro w kierownictwie PPN nie było agentów, to w archiwach IPN gromadzących dokumenty komunistycznej bezpieki nie ma zbyt wiele o działalności naszej partii. Dlatego ważnym zadaniem będzie utrwalenie wszystkiego co zachowaliśmy w pamięci i zgromadzenie dokumentów obrazujących działalność PPN.

1992. Posiedzenie Rady Naczelnej PPN.

Polska Partia Niepodległościowa

Polska Partia Niepodległościowa formalnie powstała 22 stycznia 1985 r. – tę datę, rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego 1863 r., wybrali założyciele partii, organizacji tworzonej w konspiracji i stawiającej sobie za cel odzyskanie przez Polskę niepodległości.

Geneza

Założycielami PPN byli niedawni działacze Konfederacji Polski Niepodległej. W KPN od początku, od 1979 r., istniało środowisko o orientacji niepodległościowo-narodowej związane z Romualdem Szeremietiewem. Odwołując się do historii polskiej myśli politycznej grupa ta podkreślała konieczność dokonania współczesnej syntezy dawnych kierunków ideowych kojarzonych z Józefem Piłsudskim i Romanem Dmowskim. Uważano, że z tradycji piłsudczykowskiej należy odrzucić tendencje autorytarne i pewne wpływy socjalizujące, a z tradycji ruchu narodowego wątki antysemickie i wrogie wobec innych narodów, np. Litwinów, czy Ukraińców. Zwolennicy tych poglądów na Kongresie KPN w grudniu 1984 r. przedstawili propozycje zmian. Było to m.in. żądanie zmiany linii politycznej Konfederacji na jednoznaczny kierunek prawicowy, zbliżony do linii programowej współczesnej demokratycznej prawicy na Zachodzie. Dotąd KPN usiłowała łączyć wszystkie opcje polityczne, od narodowej demokracji do lewicy socjalistycznej (po latach okazało się, że lider KPN-owskich socjalistów, Krzysztof Gąsiorowski, był wieloletnim agentem SB). Przewodniczący KPN, Leszek Moczulski, uważał, że Konfederacja powinna nadal zachować dotychczasowy „pluralistyczny” kształt programowy. Postulowano też zmianę modelu funkcjonowania KPN, zwłaszcza utajnianie nowo przyjmowanych członków i tworzonych od nowa struktur terenowych Konfederacji oraz porzucenie tzw. wodzowskiego sposobu kierowania Konfederacją przez L. Moczulskiego. Także te postulaty Moczulski, wspierany na Kongresie przez młodych działaczy (Adam Słomka, Krzysztof Król), odrzucił.

Twórcy przyszłej PPN, mimo liczebnej przewagi wśród uczestników Kongresu, nie chcieli dokonywać rozłamu w Konfederacji. Uznali, że odejdą i będą prowadzić działalność w sposób zakonspirowany, przygotowując się na moment załamania się systemu komunistycznego, np. w formie strajku generalnego, w tworzonej od nowa innej organizacji. Inicjatorami tego ruchu byli Zygmunt Goławski, Tadeusz Jandziszak, Maciej Pstrąg-Bieleński, Tadeusz Stański, Romuald Szeremietiew –  do niedawna członkowie kierownictwa KPN.

Program

Dokumentem podstawowym, ogłoszonym w dniu utworzenia partii, była „Deklaracja programowa PPN” zawierająca podstawowe założenia programowe. W punkcie pierwszym stwierdzano, że tylko naród polski ma prawo decydować o ustroju państwa, formie rządu i kto ma władzę sprawować. Następnie podkreślano, że ustawiczne poszerzanie praw i wolności obywatelskich stanowi „tradycję polskiego życia publicznego”. W punkcie trzecim podnoszono wartość chrześcijaństwa i Kościoła katolickiego dla życia narodu i państwa polskiego.  Punkt czwarty uwypuklał rolę rodziny jako miejsca formowania osobowości człowieka, uczestnika życia społecznego i narodowego. W punkcie piątym wskazywano rolę gospodarki: „Życie gospodarcze w państwie powinno zapewnić godny i dostatni byt wszystkim obywatelom” stosownie do stopnia aktywności, wkładu pracy i jej użyteczności. Opowiadano się za gospodarką wolnorynkową. Sprawom kultury, oświaty i wychowania poświęcono punkt szósty Deklaracji. Wskazywano tu na znaczenie tożsamości narodowej i stwierdzano: „Polacy powinni być otwarci na rzeczywisty postęp i rozwój gwarantujący wejście w polskie jutro bez zrywania z narodowym wczoraj”. Punkt ostatni mówił o polityce zagranicznej i bezpieczeństwie narodowym. Wskazywano na konieczność zawarcia „rzeczywistych sojuszy”, nawiązanie przyjaznych stosunków z niedawnymi wrogami Polski, z Niemcami i Rosją oraz wspieranie dążeń wolnościowych narodów, które niegdyś należały do wspólnej z Polakami Rzeczypospolitej, Litwinów, Białorusinów, Ukraińców.

Koncepcję działania, jego cel, ale także analizę sytuacji Polski po stanie wojennym 1981 r. zawierał ogłoszony w 1986 r. tekst programowy PPN „Powstań Polsko. Zarys myśli programowej nowej prawicy polskiej”. (Podpisany „Witold Skidel” – pseudonim R. Szeremietiewa). Odrzucano w nim postulat ugody i negocjowania z komunistami. Wskazywano, że system komunistyczny rozpada się i każdy następny wybuch społecznego gniewu (strajk generalny) należy przekształcić w  działanie odbierające władzę komunistom. Ten czyn nazywany „powstaniem” i określano jako jedyny skuteczny sposób realizacji celu, jakim była niepodległość Polski. W części programowej „Polskie jutro – cel i droga” przedstawiano też wizję przyszłej Europy i miejsca w niej niepodległego państwa polskiego. Przewidywano zjednoczenie Niemiec, inne, korzystne dla Polski relacje z Niemcami, w konsekwencji także wejście Polski do zjednoczonej Europy. Wizjonersko brzmiały też postulaty włączenia Polski do NATO – tego postulatu w tamtym okresie nie podnosiło żadne ugrupowanie polityczne.  Uwaga: Tekst „Powstań Polsko” został wydrukowany ostatnio jako załącznik do książki Romualda Szeremietiewa „Polska nie zginęła…My żyjemy”, wyd. Nobilis, Warszawa 2014.

polskaniezginela_okl-(1)

Jednym z najważniejszych dokumentów programowych PPN był opracowany spis zasad konstytucyjnych przyszłej niepodległej RP. W dokumencie tym stwierdzano: „Konstytucja ustalona będzie w toku praworządnego postępowania ustawodawczego, zgodnie z wolą niewątpliwej większości społeczeństwa Polski”. Określano w nim, sugerowano – jak mówił dokument: zasady podstawowe, prawa obywateli, zasady wyborcze, system rządowy i samorządowy, system gospodarczo-społeczny.

Organizacja

PPN była partią kadrową. Działając w konspiracji do 1989 r. formułę jawną przyjęła w końcu lutego 1990 r. Jej ówczesny stan był następujący: 729 członków (tylko osoby płacące składki) i współpracujących z PPN około 12 tys. – wg oceny władz partii. Organami naczelnymi PPN były Konwencja Krajowa będąca zjazdem delegatów i władzą najwyższą stronnictwa, w okresie między kongresami partią kierowała Rada Naczelna i jej prezydium. W skład prezydium wchodzili prezes PPN i przewodniczący rady R. Szeremietiew oraz członkowie prezydium: Ryszard Anders, Marian Banaś, Lech Jęczmyk, Andrzej Rozpłochowski (w USA), Tadeusz Stański. Sprawami organizacyjnymi zajmowała się Centralna Komisja Wykonawcza pod przewodnictwem T. Stańskiego. W skład CKW wchodzili przewodniczący okręgowych komisji wykonawczych: Jan Chmielewski (Mazowsze), M. Banaś (Małopolska), Krzysztof Frączek (Górny Śląsk), Zbigniew Kopystyński (Dolny Śląsk), Wojciech Kurpisz (Wielkopolska), Jarosław Kaczorowski (Pomorze Zachodnie), Andrzej Cybulski (Pomorze Gdańskie), Bogusław Owoc (Mazury i Warmia) i Jarosław Zdrojkowski (Lubelskie). W terenie funkcjonowało więc 9 okręgów oraz 32 rejony działania, zwykle na terenie większych miast, np. Leszno Wlkp. Poza granicami Polski działały przedstawicielstwa zagraniczne PPN. W Europie Zachodniej, w Austrii (Marek Stefan Szmidt), w Szwajcarii (Maria i Jerzy Grębscy), w Berlinie Zachodnim (Kazimierz Michalczyk) i na terenie Anglii – współpraca z organizacją „Solidarity with Solidarity” Tadeusza Jarskiego. W USA przedstawicielami PPN była Jadwiga Czuba z Chicago i Ryszard Jonak w Nowym Jorku, a w Kanadzie najpierw T. Jandziszak (po wyemigrowaniu do Kanady), a następnie Zbigniew Farmus w Toronto.

Publikacje PPN wydawała oficyna „Wydawnictwo im. Jerzego Łojka”, nazwana tak dla upamiętnienia zmarłego historyka, który wspierał koncepcyjnie działania programowe PPN. Wydawano na małej poligrafii przegląd polityczny „Polska Niepodległa”, pismo młodzieży PPN (Jarosław Kiepura) „Hotel Lambert” oraz biuletyny terenowe PPN „Sprawa”, „Polska Niezależna”, „Czyn Niepodległy”, „Szaniec”. Drukowano plakaty i znaczki. Wybito też medal pamiątkowy PPN.

Działalność

Poza pracami organizacyjnymi, tworzeniem struktur partii, akcją wydawniczą i informacyjną PPN zabiegała o stworzenie porozumień z ugrupowaniami widzącymi podobnie cele polskiej polityki i odrzucające ugodę z komunistami. Tu za głównego partnera władze PPN uważały organizację „Solidarność Walczącą” Kornela Morawieckiego. W praktyce okazało się, że w terenie często dochodziło do sytuacji, gdy członkowie SW i PPN działali solidarnie w obu organizacjach. W grudniu 1988 r. PPN i SW zawarły porozumienie o współpracy. Jednak największym osiągnięciem PPN było stworzenie Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych (maj 1987 r.), które przez ponad dwa lata stanowiło forum współdziałania wszystkich ugrupowań niepodległościowych. Poza PPN były to: Organizacja Liberalnych Demokratów „Niepodległość”, Ruch Polityczny „Wyzwolenie”, Organizacja „Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość”, Unia Demokratów „Baza” i Grupa Polityczna „Samostanowienie”.

Katyń-1991

W drodze do Katynia.

Zmiany zachodzące w Polsce powodowały korektę w działaniach organizacyjnych i politycznych PPN. Przewidywane przesilenie i obalenie komunizmu w wyniku protestu społecznego (strajki w 1988 r.) nie nastąpiło, bowiem liderzy „Solidarności” podjęli rozmowy z władzami i strajki wygasili. PPN proponował więc zjednoczenie ugrupowań niepodległościowych i wysunięcie alternatywnego programu politycznego odrzucając kompromis z PZPR. Temu miała służyć formuła PPiON. Zwolennicy rozmów „okrągłego stołu” usiłowali przekonać PPN i inne ugrupowania do tego rozwiązania. 10 października władze PPN odrzuciły ofertę „ugodowców”, a 13 października podobnie postąpiły pozostałe ugrupowania PPiON i „Solidarność Walcząca”.

W swojej publicystyce i akcjach o charakterze zewnętrznym PPN ostro krytykowała „okrągły stół” widząc w nim akt zdrady ideałów Sierpnia ’80. Z tych samych powodów ogłosiła bojkot wyborów w 1989 r. ocenianych przez władze PPN jako swoista legitymizacja PRL przez niedawną opozycję.

Innym osiągnięciem PPN było zorganizowanie na terenie Austrii (maj 1989 r.) konferencji „Kraj – Emigracja”. Brali w niej udział przedstawiciele ugrupowań tworzących PPiON, środowisk polonijnych z Europy, USA i Kanady oraz ministrowie rządu RP na uchodźstwie, w tym przyszły prezydent, a wówczas minister spraw krajowych, Ryszard Kaczorowski.

Ścisłą współpracę PPN nawiązała ze związkowymi opozycjonistami Lecha Wałęsy skupionymi w Grupie Roboczej Komisji Krajowej „Solidarności” (Andrzej Gwiazda, Marian Jurczyk, Andrzej Słowik, Seweryn Jaworski). Działacze PPN uczestniczyli w pracach Grupy (Szeremietiew był doradcą leszczyńskiego regionu NSZZ „S” i członkiem Grupy) i prowadzili działania na rzecz demokratycznego wyboru władz reaktywowanego związku „Solidarność”. Szczególnie intensywną działalność prowadzono na terenie Trójmiasta wspólnie z Federacją Młodzieży Walczącej, która z czasem zaczęła występować jako organizacja młodzieżowa PPN, a jej działacze zaczęli obejmować ważne funkcje w PPN.

Sporo wysiłku PPN kierowała na tereny Białorusi i Litwy. Zdołano zorganizować przedstawicielstwa partii na terenie Grodna i Wilna. Jedno z posiedzeń Rady Naczelnej PPN odbyło się w Wilnie, w czasie obchodów 200-lecia uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Po utworzeniu rządu Jana Olszewskiego działacze PPN trafili do administracji państwowej (prezes PPN został wiceministrem, a następnie ministrem obrony narodowej). Po obaleniu rządu w czerwcu 1992 r. PPN zbliżyła się do środowiska politycznego byłego premiera i weszła w skład nowo powołanej przez Olszewskiego partii Ruch dla Rzeczypospolitej.

Romuald Szeremietiew

Archiwalny wywiad z Romualdem Szeremietiewem przeprowadzony przez Aleksandra Kalinowskiego (przedstawiciel PPN na Europę Zachodnią) w Wiedniu latem 1989 r.

Ramzau –  Przemilczana droga do niepodległości

Ugrupowania niepodległościowe od początku istnienia prezentowały jasne stanowisko odnośnie stosunku do komunizmu i jednoznaczny cel, jakim była niepodległość. W obliczu zbliżającego się upadku komunizmu, konsekwencją tych idei było nawiązanie bardziej bezpośredniej współpracy z Rządem w Londynie, jedynym legalnym przedstawicielem narodu polskiego. Zorganizowano w maju 1988r. w austriackich Alpach w Ramzau spotkanie polskich organizacji o charakterze niepodległościowym z kraju i zagranicy z przedstawicielami Rządu na emigracji i działaczami polonijnymi. Konferencja w Ramzau była efektem wspólnych działań wielu organizacji i przez to wykazała ich dojrzałość polityczną. Wyjazd w Alpy nie był, jak w innych przypadkach, wypadem pojedynczych osób czy grup na spotkanie z dysydentami. Była to przemyślana i zorganizowana wyprawa polityczna. Wybrana linia polityczna sprzyjała współpracy. Przykładem tego było porozumienie Polskiej Partii Niepodległościowej z „Solidarnością Walczącą” oraz utworzenie Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych. Właśnie te organizacje były inicjatorem alpejskiej konferencji, na której dokonano oceny bieżącej sytuacji politycznej w Polsce i wyrażono stosunek do planowanego układu z komunistami i potwierdzono wierność wybranym celom. Wszystkie omawiane kwestie znalazły odbicie w 14-u dokumentach końcowych Konferencji.
W listach do Prezydenta Busha, Prezydenta Mitteranda i Premier Tchatcher, wyraziliśmy swoje stanowisko:

1) rząd komunistyczny PRL nie jest reprezentantem narodu,
2) przedstawiciele „Solidarności” z grupy pana Wałęsy nie reprezentują ani całości społeczeństwa, ani całości związku zawodowego „Solidarność”,
3) siły nie identyfikujące się z grupą pana Wałęsy nie akceptują ani tzw. osiągnięć okrągłego stołu, ani parodii wyborów, jaka ma się odbyć w Polsce.

… „Pragniemy również przypomnieć, że naród polski, który utracił wolność już w 1939 r. do dziś, pomimo zapewnień aliantów II Wojny Światowej w tym Stanów Zjednoczonych, jej nie odzyskał.”

Do Polaków w wolnym świecie pisaliśmy:

– „Jesteśmy działaczami niepodległościowymi z Kraju i Emigracji. Łączy nas dążenie do odzyskania suwerennej Rzeczpospolitej – uważamy, że bez tej perspektywy nie rozwiążemy żadnego z żywotnych problemów polskich.”

Nasze stanowisko w sprawie kontraktowych wyborów zawarliśmy w liście „Do Polaków w Kraju.”

„Tylko w wolnej Polsce mogą odbyć się wolne wybory do Sejmu i Senatu.
Walczymy o Niepodległą Polskę. Pełna demokracja jest możliwa tylko w kraju niepodległym. Każdy Polak ma niezbywalne prawo do niepodległej Ojczyzny. Nie bójmy się o tym myśleć, nie bójmy się tego domagać, nie bójmy się o tę niepodległość walczyć. Tylko w ten sposób możemy żyć godnie i uczciwie. Tylko w oparciu o niepodległość narodu polskiego możemy zrealizować nasze aspiracje i stać się pełnoprawnymi obywatelami Europy, do czego predestynuje nas nasza kultura i historia pionierów demokracji. O taką Polskę walczymy.”
Dokumenty konferencyjne zostały wypracowane wspólnym wysiłkiem organizacji biorących udział w spotkaniu. Podaję nazwy według kolejności podpisów:

GRUPA POLITYCZNA „SAMOSTANOWIENIE”
LIBERALNO-DEMOKRATYCZNA PARTIA „NIEPODLEGŁOŚĆ”
„NIEPODLEGŁOŚĆ”- ORGANIZACJA LIBERALNYCH DEMOKRATÓW
POLSKA PARTIA NIEPODLEGŁOŚCIOWA
RUCH POLITYCZNY „WYZWOLENIE”
SOLIDARNOŚĆ WALCZĄCA
UNIA DEMOKRATÓW „BAZA”
KOMITET ODRODZENIA DEMOKRACJI W POLSCE „SOLIDARNOŚĆ-NIEPODLEGŁOŚĆ” Szwajcaria – Maria Nowak, Jerzy Grębski, Krzysztof Podolczyński
PRZEDSTAWICIELSTWO PPN w Europie Zachodniej – Aleksander Kalinowski, Stefan Marek Szmidt
SOLIDARITY WITH SOLIDARITY – Londyn, Berlin Zachodni – Tadeusz Jarski, Barbara Rudewicz, Kazimierz Michalczyk
VOICE FOR INDEPENDENT POLAND – USA – Krost J.C.Kolski
Walery Choroszewski – Londyn
Józef Darski – przedstawiciel LDP “N” na Zachodzie
Jerzy Iranek-Osmecki – Monachium
Niepodległość wreszcie jest. Jest to jednak niepodległość nominalna, niechroniona, bez strażników, którzy by w każdej decyzji i czynie utrwalali jej obecność i wzmacniali suwerenność. Niepodległość zawsze jest narażona na jej utratę lub ograniczenie, przeto zawsze trzeba ją chronić.
Niepodległość przyszła niespodziewanie i dostała się w ręce tych, którzy jej nie oczekiwali i o nią nie walczyli.
Grupa, która pracowała nad nową mutacją socjalizmu w porozumieniu ze starym aparatem władzy, nie była ideowo przygotowana do budowania niepodległej Polski. Negatywne efekty tego odczuwa dziś państwo, społeczeństwo i naród.
Zwycięstwo niepodległości zostało dokonane. Przemilczanie formacji, która o to zwycięstwo zabiegała, było w interesie całego otoczenia politycznego. Obóz „okrągłego stołu” przemilczał, żeby nie było świadków ich układów z peerelowską nomenklaturą, żeby nie popsuć tych układów i żeby ukryć tłumienie niepodległościowców w podziemiu. Rząd londyński przemilczał, bo był zmęczony wieloletnim trwaniem, a zmiana pokoleniowa już nie gwarantowała piastowania ideałów. Skorzystano z nadarzającej się sposobności i z ulgą władzę przekazano wybranemu Prezydentowi RP Lechowi Wałęsie, w którego długiej walce o „socjalizm z ludzką twarzą” nie pojawiały się wątki niepodległościowe. Formalnie nie zachowano ciągłości historycznej z II Rzeczpospolitą i nie zbudowano systemu politycznego odpowiedniego dla kraju wychodzącego z komunizmu i odpowiadającego jego historycznym doświadczeniom i mentalności Polaków. Nie przedstawiono społeczeństwu kosztów materialnych i moralnych utrzymywania PRL-u. Droga do niepodległej Rzeczpospolitej dla wszelkich peerelowskich służb i ludzi została otwarta. I tak trwa kontynuacja PRL-bis.
Wszystkie te przemilczenia były na rękę politykom zachodnim, którzy w tradycyjnym zaślepieniu (historia ich niczego nie nauczyła) nie chcieli psuć stosunków z Rosją Sowiecką i poza Prezydentem Reaganem, nie dawali politycznego wsparcia niepodległościowym dążeniom Polaków. Zresztą politycy zachodni zawodzili nas w 1939r., w 1945r. w Jałcie, w 1981r. i w 1989r. w walce z komunizmem.
Zawodzą i obecnie za przyzwoleniem polskich elit politycznych.
Z tych powodów, doniosła w sensie politycznym Konferencja w Ramzau, została przemilczana i wszyscy się starają, aby tak trwało nadal.

1987. Londyn. Spotkanie z min. Spraw Krajowych, późniejszym prezydentem RP Ryszardem Kaczorowskim

Delegacji rządowej przewodził Ryszard Kaczorowski
Delegacji krajowej Romuald Szeremietiew.

Waldemar Pernach „BAZA

0

Szeremietiew

Jaki jestem każdy widzi (każdy kto zechce).

200 publikacje
107 komentarze
 

Dodaj komentarz

Authorization
*
*
Registration
*
*
*
Password generation
343758