Baba na rybach i… robótki ręczne hipopotamów (odc. 6)

– Mamuuu…siaaaa!!!! – radosna furia zwana ośmioletnim Rozrubą eksplodowała wprost do nadwerężonej już deko trąbki Eustachiusza naszej wędkowiec.

– No cześć kochany… Słuchaj…A co to pani wychowawczyni mówi mi na twój temat… – adeptka wędkarstwa z delikatnością szydełkującego hipopotama przywitała syna.

– Oooo! Kochana moja, najmilsza i najsłodsiejsza, a jak tam nasz piesek? Czy jest zdrowy, czy zjada wszystkie obiadki i czy aby nie cierpi jakoś bardzo? – ćwierkał radosny głosik ośmioletniego cwaniaczka.

– Rozrubo… Pytałam o coś – betonowy głos wędkowiec, zbrojony najlepszą stalą pedagogiczną, zwiastował, że kobieta wydobyła cały asortyment rodzicielstwa i właśnie podjęła walkę z… no właśnie…nie wiadomo czy z nagłą głuchotą dziecka, czy też bardziej z w zastraszającym tempie postępującą amnezją wieku dziecięcego czy też może jeszcze z nadnaturalnych rozmiarów, troską o domowe zwierzęta.

– Eeep… No wiesz mamo. A Szymon mnie uudeerzyyyył i pani nie ukarała go zaaa tooo – zaśpiewał do telefonu Rozruba równocześnie psując matczyne, jeszcze przed momentem szczelnie zwarte szyki bojowe edukacyjneo- wychowawcze.

– Oooo! Rzeczywiście.. To jest, no …To jest totalnie niepedagogiczne!- wędkowiec dokonała chwilowego odwrotu szeregów psychologicznych.

– O nie Rozrubo! Co tyż to łopowiadosz tej swojej matce!!?? Ukarałam gło! Wywaliłam do mycia! – usłyszała wędkowiec wrzask pani wychowawczyni dobiegajkący z drugiego planu telefonicznego.

-Mamciu… Zdaje się, że to też nie jest zbyt pedagogiczne… – wyszeptał Rozruba.

– Ale co dokładnie? – wędkowiec automatycznie zniżyła i ściszyła swoją głośność.

– No… Takie gadanie bzdur za czyimiś plecami… Ty to słyszałaś, prawda? I mycie, to chyba nie kara?

– No jasna sprawa jak słońce na niebie, Rozrubo! A to już jestem spokojna o ciebie, zdaje się, wszystko pod kontrolą- łącznie z poziomem ryków i beczenia…. – wędkowiec odłożyła pedagogiczny oręż na bardziej sprzyjające czasy.

– No jasna sprawa mamcia! – odparował Rozruba i szybko zmienił temat rozmowy, bezwiednie wkraczając na jeszcze bardziej grząski grunt – A co tam sobie porabiasz mamusia?

– Eeee…Nooo..Ale, kto? Że ja?

– No ty , mamcia, ty? Przecież nie tata – Rozruba okazał się identycznym , szydełkującym hipopotamem, jak jego ukochana rodzicielka.

-Hmmm… Właśnie patrzę, jak twój fantastyczny tatuś siłuje się z kołowrotkiem wędki i za wszelką cenę chce wieloryba wyciągnąć z e stawu.

– Żartujesz sobie… Ty? I tata? I w ogóle to gdzie jesteś?Wieloryby?

– No…Taaak. Żartuję. Jesteśmy niedaleko Krakowa nad stawem i łowimy ryby. Ja też łowię.

– Jooo!!!! Aaale będzie…Jak ja to Tuńce powiem, to jej buciory spadną i dodatkowo fikną koziołka!

– A tak przy okazji, to masz tam pod ręką siostrę?

– Nie, jest z grupą w muszli…klozetowej…

– Rozrubo…klozetowej?!

– No…Koncertu słuchają.  I co tam tata wyciągnął?

– Chyba koncertowej… Tonę wodorostów, będzie więc zielona breja na kolację…

– Nie biadol mamcia. Rybę kupisz w każdym przydrożnym sklepie.

–  A to nie słup jest przydrożny? Albo gospoda?

– Sklep też, jest na drodze do szkoły, pracy i na przystanek. Dobra, mamcia, tyle edukacji. Spadam, bo idziemy na salę gier. To cześć. Zadzwoń  jutro…

„Boże mój drogi” – pomyślała wędkowiec – ” Zaiste wychowanie dzieci przez rodziców i odwrotnie jest jak… szydełkowanie hipopotamów…karkołomne, acz niekoniecznie musi być niemożliwe…”

CDN…

Żródło: Osobiste doświadczenia autorki.